Morskie Oko to drugie pod względem powierzchni i objętości jezioro w Tatrach, zlokalizowane w Dolinie Rybiego Potoku, u stóp Mięguszowieckich Szczytów, na wysokości 1395 m n.p.m. To jezioro, mające pochodzenie polodowcowe, charakteryzuje się karowym-morenowym charakterem. Jego kształt wynika z misy skalnej wydrążonej przez lodowce, znaną jako Kocioł Morskiego Oka, zamkniętej od północy wałem moreny czołowej.

 

     Morskie Oko zajmuje obszar o powierzchni 34,93 ha, osiągając długość 862 m i szerokość 568 m, przy maksymalnej głębokości 50,8 m (wg pomiarów z końca kwietnia 1934 r.). Owalny kształt jeziora jest nieco zakłócony przez stożki usypiskowe u wylotu większych żlebów, takich jak Marchwiczny, Żabi (Biały Piarżek) i Szeroki Żleb (Mały Piarżek, znany też jako Półwysep Miłości). Południowe stoki pod ścianami Mięguszowieckich Szczytów i Cubryny prezentują masywne stożki piargowe zwanie Wielkim Piargiem, częściowo porośnięte kosodrzewiną.

 

     Jezioro ma dno pokryte głazami przy brzegach, żwirem i piaskiem niżej, a poniżej 40 metrów warstwą ciemnego mułu z resztkami roślinnymi i zwierzęcymi. Średnie nachylenie stoków pod powierzchnią wody wynosi 15°20′.

 

     Na północnym brzegu jeziora, na morenie, znajduje się schronisko PTTK nazwane imieniem Stanisława Staszica, jedno z najstarszych i najpiękniejszych schronisk tatrzańskich, położone na wysokości 1405 m n.p.m. W pobliżu, przy końcu drogi, po lewej stronie, stoi stare schronisko, pierwotnie pełniące funkcję wozowni (z 1890 r.). Oba budynki są uznane za zabytkowe. Schronisko stanowi doskonałą bazę wypadową na wycieczki, takie jak Rysy, Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem i Szpiglasowa Przełęcz.